یه موقعی فکر می کنم آخه ما با چه رویی قبل از اینکه از نعمتی که خدا داده

تشکر کنیم دهنمونو به اعتراض باز می کنیم !!! موندم توش! چشم سالم ، گوش

سالم، دست و پای سالم و بدن سرپا که واسه همه اینا تمام عمر باید شاکر

باشیم.

بعد تا یه جا  یه چیزی کم میاریمو یه اتفاقی که بر وفق مرادمون نیست میفته با خدا

قهر می کنیم ، نماز نمی خونیم و ...

جان من انقد که از خدا یه چیزی میخوای ، به اون اندازه ازش تشکر کردی؟؟؟؟ نه

خودمونیم دیگه ، چقدر تشکر می کنی؟

 دست بر قضا ، یه موقعی از دستمون در میره یه تسبیح ذکر میگیم ، آی هر چی

میشه این تسبیح ذکر رو به خدا متذکر میشیم که مبادا از قلم بندازه و از ثوابش بی

نصیب بمونیم.حالا خدا ( عزیز دلم ) اینهمه نعمت داده کی برامون شمرده ؟؟؟

دکتر شریعتی حرف خوبی زده ... گفته :

" با تمام وجود گناه کردیم ، اما نه نعمتش را از ما گرفت نه گناهانمان را

فاش کرد ... اگر اطاعتش کنیم چه می کند؟ "

تو دانشگاه ما گه گاه دانشجوای نابینا و کم بینارو میبینم  و با هر بار دیدنشون یه

تلنگر بهم می خوره !

میگم آخه تن سالم چشم سالم ، نعمت دیدن خدا بهمون داده چرا بجا و درست

حسابی ازش استفاده نمیکنیم ؟ ( دست آخرم خودمونیم که ضرر می کنیم ! )

بعد کسایی که نابینا هستن با این مشقت رفت و آمد می کنن و درس میخونن .

بد نیست به هر حال یه ذره به خودمون بیایم .