خط الموت علی ولد آدم مخط القلاده علی جید الفتاه : مرگ " همچون گردنبندی زیبا بر گردن دختران جوان " برای فرزندان آدم تقدیر شده است .

آیا در این کلام پیشوای سوم شیعیان حضرت امام حسین ( ع ) مرگ ، پدیده ای شرسار از زیبایی و جلوه گری و شور انگیزی نیست ؟ بعدها به توصیف دیگری از مرگ در کلام حسین بن علی ( ع ) برخوردم که : الموت ریحانه المومن : مرگ گل خوش بوی مومن است . شاید برخی با فرو کاستن از ظرفیت مهنایی مرگ در این گونه تعبیرها ، آن را به مثابه مرحله ای از زندگی یا دروازه ای برای ورود به نوعی دیگر از زندگی تلقی کنند اما به گمان این قلم " مرگ مادر زندگی است " مگر در قرآن کریم نخوانده ایم که " یخرج الحی من المیت " او زنده را از مرده بیرون می کشد ؟ سر بر آوردن " زندگی " از دل " مرگ " این است قانون اجتناب ناپذیر آفرینش ! پس بگذارید با هر چه غرور و بی پروایی فریاد سر دهیم زنده باد مرگ ! و بگذارید ملتمسانه درخواست کنم که : راه باز کنید اجازه دهید مرگ فراپیش بیاید ، همچون یک میهمان عزیز ، همچون یک میزبان گرامی بشریت امروز به هر دو چهره " مرگ " نیازمند است .

گه گاه پندار مرگ در روحم ظغیان می کند . اما در آن لحظه ها درد جدایی از کسان و یاران را با یاد وصال معشوق ازلی و ابدی از یاد می برم ... و چه هول آور و ترس انگیزست مرگ برای بی خدایان که مرگ را پایان زندگی می دانند ....

با لب خندان ز دنیا می روم

با امید دوست ( تنها ) می روم

دیگر از شهر شما دل کنده ام

چون نسیمی سوی صحرا می روم

ذره ام لیکن به خورشید می رسم

قطره ام .. اما به دریا می روم

دوستان !! در مردن من زندگیست

چون !! به دیدار خدای می روم

پر گشایم نغمه زن ، تا باغ دوست

لحظه ایی بنگر چه زیبا می روم

چونکه فرمان در رسد تا کوه ( طور )

با ( ید بیضاء ) چو ( موسی ) می روم

دیده ام در خواب خوش فردوس را

از پی تغبیر رویا می روم

تا نپنداری اسیری خاکی ام

چون ملک تا آسمانها می روم